 |
Een wandeling van Gronau naar Enschede |
De brug gezien vanaf de zuidzijde, resp. vanaf de Nederlandse kant.
Zonder enige waarschuwing kwam ik opeens bij de grens aan, die ter plekke zo'n beetje samenvalt met de Glanerbeek. Er is al het nodige over de brug gezegd, maar voor zover ik kon zien stond hij nog niet op instorten. Het ding zag er wel wat roestig uit, en zeker de leuning oogde niet al te degelijk meer.
Aan de dwarsliggers was nu ook te zien dat we weer in Nederland waren, deze waren namelijk verder van hout (en dus af en toe spekglad). De baan als geheel zag er nu ook een stuk beter uit, alleen wat pollen gras tussen de rails (wel echt kadeng-kadeng spoor overigens); de echte struiken en bomen stonden pas op een paar meter naast de rails. Dit kwam alleen maar goed uit, want ik was nog niet eens halverwege!
Snel liet ik de dampen van de waterzuiverings-installatie achter me, en wandelde door noord-Glanerbrug. Laat ik verder maar geen woorden vuil maken aan de bewoners van de Vespuccistraat, en volstaan met de waarneming dat er inderdaad een paar kinderen tussen de rails speelden.
Langzaam begonnen de struiken links en rechts nu ook te verdwijnen, en had ik dus zowaar uitzicht over de Twentse akkers! Zelfs het gras tussen de dwarsliggers werd steeds minder, zodat de baan er bijna uitzag alsof er vorige week nog een trein langs was geweest. Alleen is het zand hier en daar weggespoeld, zodat het grindbed ingezakt is en het lijkt of de dwarsliggers bovenop, in plaats van tussen het grind liggen. Ook lagen ze af en toe niet helemaal haaks op het spoor, of waren iets verschoven in de rijrichting.
In een lekker zonnetje stapte ik stevig door, en passeerde een overweg zonder Andreas-kruisen, zonder schrikhekken of wat voor andere aanduiding ook; de rails en betonplaten lagen er echter nog wel.
De struiken kwamen nu links en rechts weer snel opzetten tot vlak bij het spoor, maar nooit erover. Duidelijk te zien was dat dit kwam doordat er hier gesnoeid was! In 1995 (meen ik) had een groep studenten een deel van het traject 'ontgroend', en ik vermoed dat het dit gedeelte was. Het verbaast me alleen dat het effect na 3 jaar nog zo goed zichtbaar is! Er staat me ook een foto bij van een aantal studenten en een Sik, maar dat kan gezien de toestand van het traject verderop helemaal niet. Weet iemand nog in welk blad hier iets over stond?
- De sik (en wagens) zijn per dieplader aangevoerd (lijkt me niet waarschijnlijk).
- Ook het gedeelte in Enschede zelf is in 1994 opgeruimd, maar inmiddels al weer volkomen dichtgegroeid. Het gedeelte hier zou dan op een later tijd tijdstip (weer) gesnoeid zijn.
De Twenteweg, de Euregio-weg ligt een paar honderd meter verderop.
In ieder geval had men bij de overweg in de Twenteweg kennelijk geen zin meer, want hier hingen de takken weer gezellig over het spoor. Er was echter wel doorheen te komen. Bij de overweg waren trouwens nog wat restanten beveiliging te zien: afgeknipte kabels die aan de rail gelast zaten. Even verderop, weer een overweg. Hela, weer een overweg? Dat klopt niet, zou ik verdwaald zijn :-) ? Ook nu ik thuis zit, is het raadsel niet helemaal opgelost. Het is de overweg in de Euregioweg, die vrij recent is aangelegd. Op mijn topografische kaart uit 1989 staat hij in ieder geval niet.
Het vreemde is echter, dat de overweg wel voorzien is van schrikhekken, terwijl de weg pas is aangelegd nadat de spoorlijn buiten gebruik is gesteld. Enerzijds zijn dus de hekken weggehaald bij overwegen die er al lagen toen er nog een trein reed, en zijn er hekken neergezet bij overwegen die zijn aangelegd toen er al geen trein meer reed! Nog niet zo overbodig als de kilometerbordjes bij Stiens, maar toch.
Met de begroeiing ging het snel van kwaad tot erger!
Na deze overweg (we naderen nu de rand van Enschede) begon het spoor weer steeds meer begroeid te raken. Helaas ging het vooral om braamstruiken, dus er gewoon doorheen lopen was er niet bij; je moet precies bovenop de takken stappen en deze zo op de grond duwen, anders blijf je steeds overal achter haken. Zelfs zo kwam ik nauwelijks nog vooruit, maar veel keus had ik niet: zowel links als rechts lag een brede sloot met dubieus oranje water, en omkeren was ook geen optie. Nog maar even doorbijten dus.